Durmak ve Dinlemek

Bazen buraya ne yazmam gerekiyor süzgecine takılıyorum. Mantığım devreye giriyor ve ben mantık süzgecine takılmış yazamayan bir adama dönüşüyorum. Unutuyorum belki de, buranın benim günlüğüm olduğunu unutuyorum.

İnsanlara görülmeye değer şeyler yapmalısın, katma değerli şeyler yapmalısın diyor mantığım. En son ben kendimi tekrar yazamamanın kollarına bırakıyorum.

Bomboş konuşsam, sadece hiç düşünmeden yazan biri olsam toplum yine de beni kabul eder mi diye düşünüyorum.

Mantıksız şeyler yapıp mantıklı şeyler olmasını bekliyorum belk de. Sadece olmak istiyorum belki de, sadece kendim...

Bölümün adını bir kahve, bir müzik ve bir yazı koydum ama bu gün hiçlikten yazıyorum. Hissiz bir yerden, şarkısız bir yerden.

İnsanlara hiç göstermek istemediğim bir yerimden yazıyorum belki de. Bu sessizlikte içimin çalkantılarını duyabiliyorum. İçimin çalkantılarını yazabiliyorum. Savruluyorum orada.

Bir arkadaşım şey demişti bazı yazıların çok dağınık, ne anlattığın anlaşılmıyor. Çok haklı o yüzden bu yanımı göstermek istemiyorum. Bu dağınıklığı, bu çalkantıları dinlemek isteyen kimse yok belki de.

Günün sonunda o çalkantılı denizde tek başıma kalıyorum ve bunları yazmazsam boğulacağım belki de. 

Bunları diğer insanlara neden göstermemeliyim hala anlamış değilim. Bunlar da benim bir parçam ama diğer insanlar sevmez diye düşünerek göstermemeyi seçiyorum belki de.

İnsanlar anlamaz, insanlar sevmez. 

Bunun kararını kim veriyor? 

Zihnimin doğru kalıpları mı? Diğer insanların gözünnden bakmaya alışkın olan ben mi? Sevmenin anlamını biimeyen bir yerden mi geliyor bunlar, yoksa toplumun estetik algısından mı?

Ne zaman öğrendim ben bu güzel bunu sev yada bu çirkin bunu sevme demeyi.

Sorgulama denizinde, dalgaların içinde boğulmadan çıkmanın en güzel yolu müzik belki de.

Müzik ruhun gıdası dedikleri kadar var sanırım. Sessizlik denizinde insanın kendi enerjisini yediği noktada. İnsanar için bazen çok tüketiyor dedikleri kadar var. İnsan bazen hızını alamayıp kendini bile tüketebilen bir canlı. Tam bu noktada ruhumuza iyi gelen bir müzikten daha güzel bir şey olamaz sanırım. Tekrar bilmiş bir yerden konuştum. Kimisine bir insan, kimisine bir can, kimisine bir söz, kimisine bir şarkı... hengisinin daha geldiğini ne zaman düşünür oldum. Yada ne zaman bu kadar daha diyen bir adam oldum bilmiyorum.

Kafamın içinde geçirdiğim vakitlerde, müziğin tatlı bir yardımcı olduğunu biliyorum sadece. Yüzeye çıkıp bir nefes almayı unutmamak için belki de.